poniedziałek, 23 października 2017

Nasz pierwszy dwutysięcznik - zdobyty przez 2,5 (!) osoby ;-)

Data: 30.07.2016 (sobota)
Trasa: 26.86 km, 1611 m
Przebieg: Palenica Białczańska, parking czerwony - Droga Oswalda Balzera, skrzyżowanie szlaków - Wodogrzmoty Mickiewicza - zielony - Dolina Roztoki - Siklawa - niebieski - Schronisko PTTK W Dolinie Pięciu Stawów Polskich - Siklawa - Dolina Pięciu Stawów Polskich, Zagon Niżni - Dolina Pięciu Stawów Polskich, pod Kozim Wierchem - Dolina Pięciu Stawów Polskich, Niżnie Solnisko - żółty - Szpiglasowa Przełęcz - Szpiglasowy Wierch - Szpiglasowa Przełęcz - Dolina za Mnichem - Schronisko PTTK przy Morskim Oku - czerwony/niebieski - Odejście na Kępę - czerwony - Wodogrzmoty Mickiewicza - Droga Oswalda Balzera, skrzyżowanie szlaków - Palenica Białczańska, parking
Punkty GOT: 39

Trasa na ENDOMONDO
Trasa na mapa-turystyczna


Cześć!

Dziadkowie chcieli na weekend zająć się wnukiem, to co w takiej sytuacji robią rodzice? Ano ruszają na szlak. I to nie byle jaki - bo i daleko, i długi :) Zaledwie kilka dni wcześniej dowiedzieliśmy się, że znów zostaniemy rodzicami (spokojnie, spokojnie, to tylko wspomnienia sprzed roku). Nie wdając się w szczegóły, okazało się, że w dniu wyjazdu byłam już na początku trzeciego miesiąca ciąży ;-) Tak więc, gdy mąż zaproponował Tatry i zdobycie Szpiglasowego Wierchu, uznałam to za bardzo szalony pomysł, mimo to nie byłam w stanie odmówić. Tym bardziej, że miał być to nasz pierwszy zdobyty dwutysięcznik. I pierwsze doświadczenia z łańcuchami (tych na Śnieżkę nie liczę).

Nie wspominając już o tym, że to dopiero nasz drugi raz w Tatrach, dopóki nie byliśmy zmotoryzowani, ciężko było nam się tam wybrać. Pierwszy raz byliśmy na naszym pierwszym urlopie z Antkiem w 2015 roku. Niestety pogoda nas wtedy nie rozpieszczała. Tutaj możecie powrócić do naszych pierwszych doświadczeń z tymi górami:

Tym razem pogoda zapowiadała się pięknie, więc wiedzieliśmy, że musimy wyruszyć bardzo wcześnie w drogę, by móc się jeszcze zaparkować w Palenicy Białczańskiej. Ostatecznie wyjechaliśmy z Wrocławia około 3 nad ranem, tak by w Palenicy zameldować się jeszcze przed 7.

Początkowo ruszamy tą samą trasą, którą niegdyś pokonywaliśmy z Antkiem. Chociaż dziś jak czytam ówczesną relację, to się uśmiecham sama do siebie - tym razem mam inne odczucia niż wtedy. Z Palenicy Białczańskiej staramy się możliwie jak najszybciej dotrzeć do Wodogrzmotów Mickiewicza, tak by znów uciec z asfaltowego szlaku (akurat w tym temacie nic się nie zmieniło - nadal nie lubimy). Wchodzimy do przepięknie zielonej Doliny Roztoki. Idzie się bardzo przyjemnie. Delektujemy się widokami na wysokie granie, których widać tym więcej im wyżej się znajdujemy.



Pogoda o poranku wydaje się być cudna

Wodogrzmoty Mickiewicza

Dolina Roztoki

Dolina Roztoki

Dolina Roztoki

Dolina Roztoki

Rzeczywiście szlak przez Siklawę do Doliny Pięciu Stawów Polskich ma sporą deniwelację na stosunkowo krótkim odcinku oraz prowadzi po skałach i kamieniach, natomiast nie wiem, czy wynika to z naszej aktualnej kondycji, czy zdecydowanie większego doświadczenia, a może i lepszej pogody, ale tym razem nie odbieramy tego odcinka jako ultra trudny. Wchodzimy do Doliny i kierujemy się do już mocno zatłoczonego schroniska (nic dziwnego - kombinacja wakacje+weekend+dobra pogoda jest kusząca nie tylko dla nas). Robimy tylko krótką przerwę, bo wiemy, że przed nami jeszcze długa droga.

Oczy cieszymy pięknymi widokami z Doliny. Pstrykamy kilka fotek i idziemy wzdłuż Wielkiego Stawu do odbicia szlaku żółtego w kierunku Szpiglasowego Wierchu. Trasa już od samego początku jest bardzo malownicza. Ponadto jest to taki typ szlaku (też ze względu na wysokość, na której jesteśmy), którego w Polsce można doświadczyć jedynie w Tatrach. Po kilku kamieniach przechodzimy przez strumień łączący dwa z pięciu stawów i zaczynamy mozolną wspinaczkę. Szlak wznosi się zakosami coraz wyżej, a mi powoli dają się we znaki hormony ciążowe, powodujące szybsze zmęczenie i senność. Tak więc powoli, w swoim tempie, pokonujemy kolejne metry w górę.

W końcu docieramy do kolejnego punktu dzisiejszej wycieczki, mianowicie szlaku z asekuracją w postaci metalowych łańcuchów. Oczywiście okazało się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują, natomiast przynajmniej na tym odcinku nie stanowiło to trudności. Bardziej chyba były zamontowane dla komfortu psychicznego. Większą trudnością było wyminięcie się ze schodzącymi osobami, szczególnie, gdy nie bacząc na niepisaną zasadę kilka osób z dołu - kilka osób z góry, wchodziły na fragmenty eksponowane, na których byli już inni turyści. Z samą ekspozycją, jako taką nie mieliśmy najmniejszego problemu.


Siklawa

Dolina Pięciu Stawów Polskich

Dolina Pięciu Stawów Polskich

Dolina Pięciu Stawów Polskich

Dolina Pięciu Stawów Polskich

Po kamieniach na drugą stronę


Dolina Pięciu Stawów Polskich już za nami

A przed nami - łańcuchy - pierwsze w życiu, jest przeżycie


Dumni docieramy do Szpiglasowej Przełęczy, by ruszyć po chwili na szczyt. Wieje dość mocno i widać, że pogoda nad Rysami zaczyna się powoli psuć i nadciągają kłębiaste chmury. Na górze jest dość tłoczno, gdyż jak się okazuje dużo łatwiejszy szlak jest od strony Morskiego Oka, więc zdążyło tutaj już dojść sporo turystów. Dowiadujemy się, że podejście od tamtej strony jest zwane "cepostradą". Koniec końców cieszymy się, bo jednak łatwiej jest podchodzić trudniejszym szlakiem niż schodzić.



Szpiglasowa Przełęcz

Zdobyliśmy Szpiglasowy Wierch (2172m)

Zdobyliśmy Szpiglasowy Wierch (2172m)

Szpiglasowy Wierch - widok na Dolinę Pięciu Stawów Polskich

Schodząc obserwujemy "mrówki" wspinające się na Rysy. Trafiamy również na akcję ratunkową, widzimy jak ratownicy TOPR ze śmigłowca ratują wspinacza. Z ciekawości sprawdzamy oczywiście  na następny dzień kronikę TOPR, żeby dowiedzieć się, co tak naprawdę się wydarzyło:

O godz. 14.57 do TOPR dotarła informacja, że na Kopie Spadowej podczas wspinaczki drogą Skłodowskiego odpadł taternik. W  wyniku upadku doznał urazu stawu skokowego. Wystartował śmigłowiec. Z jego pokładu ratownicy desantowali się  na półce około 30 m  nad miejscem wypadku. Po założeniu stanowiska jeden z ratowników został opuszczony na linach dynema do rannego taternika. Po zaopatrzeniu taternik wraz z ratownikiem został opuszczony do podstawy ściany, skąd został windą  podebrany przez śmigłowiec i przetransportowany do szpitala. W kolejnych lotach zostali przetransportowani ratownicy, którzy obsługiwali stanowisko zjazdowe.

Przy Morskim Oku zatrzymujemy się tylko na chwilę, gdyż zadecydowaliśmy, że jeszcze tego samego dnia chcemy powrócić do Wrocławia. Schodzimy dość szybkim tempem i docieramy do samochodu. Wykończeni, ale szczęśliwi po niespełna 27-km wędrówce, wracamy do domu na zasłużony odpoczynek.

Szpiglasowy Wierch - widok na Rysy

Schodzimy do Schroniska przy Morskim Oku

Morskie Oko

niedziela, 22 października 2017

Uciekamy przed upałem - wędrówka z Barda do Kłodzka

Data: 23.06.2016 (czwartek)
Trasa: 21.67 km, 894 m
Przebieg: Bardo zielony/niebieski - Źródło Marii - zielony - Skalny Obryw niebieski - Kalwaria (582m) - Przełęcz Łaszczowa - Ostra Góra (751m) - Pod Kłodzką Górą -żółty - Kłodzka Góra (765m) - Jedlak (658m) - Obszerna (572m) - Kłodzko PKP/PKS
Punkty GOT: 26

Trasa na ENDOMONDO
Trasa na mapa-turystyczna


Cześć!

Dziś czas przypomnieć sobie kolejną wycieczkę z 2016 roku, podczas której zdobyliśmy najwyższy szczyt Gór Bardzkich z Korony Gór Polski.

Drugi tydzień naszego urlopu przyniósł niespodziewaną falę upałów. Pogodo! Gdzie byłaś tydzień temu, gdy mokliśmy pod karkonoskimi świerkami? Przy temperaturach sięgających 34 stopni racjonalnym wyjściem była ucieczka z miasta w góry. Rozważaliśmy wyjazd na Śnieżnik, ale istniała uzasadniona obawa, że spalimy sobie głowy (Śnieżnik jest bardzo widokowy, ale przy tym ekspozycja na słońce jest duża, ponieważ nie ma tam za dużo drzew). Padło na Góry Bardzkie, gdyż to w nich położona jest Kłodzka Góra, która na naszej liście widniała, jako szczyt do zdobycia.

Wyjechaliśmy wczesnym rankiem i po około godzinie jazdy DK8 zaparkowaliśmy w Bardzie, skąd ruszyliśmy wzdłuż zielonych i niebieskich znaków. Odetchnęliśmy z ulgą, gdy okazało się, że szlak w całości wiedzie w lesie i upał w ogóle nam nie doskwierał, a temperatura powietrza była około 6-8 stopni niższa niż w rozgrzanym Wrocławiu. Widać to było na początkowym etapie trasy, gdzie mnóstwo ludzi wybrało za cel źródło Marii i Obryw Skalny (punkt widokowy). Trasa wiedzie praktycznie od samego parkingu (przy rzece), wąwozem, stopniowo w górę. Po kilkuset metrach odbić można w lewo, kierując się po znacznikach na ruiny zamku rycerskiego (byliśmy, z samego zamku zostały fundamenty, niestety nic ciekawego).

Przy źródle Marii szlaki rozdzielają się, odbijamy na zielony by dotrzeć do punktu widokowego. Następnie szlak kluczy w górę, zakosami, tak wy wyprowadzić nas ostatecznie nad Bardo gdzie robimy kilka fotek z malowniczym krajobrazem i można ruszać dalej. Na mapie nie widać tego dokładnie ale jeśli pójdzie się dalej zielonym to w pewnym momencie można skrócić sobie drogę i przeskoczyć na niebieski szlak, gdy te są blisko siebie. Tak też zrobiliśmy i kierujemy się dalej na górę Kalwarię, z kaplicą na szczycie.



Szlak w lesie pięknie chroni przed upalną pogodą

Źródło św. Anny

Obryw Skalny - widok na Bardo

Obryw Skalny - w kierunku Kłodzka

Zieleń i kwiaty

Dalej można powiedzieć już bez przygód pokonujemy kolejne kilometr niebieskim szlakiem, aż do Przełęczy Łaszczowej. Tutaj ciekawa sytuacja, grupa emerytów świętowała urodziny Pani Halinki przy kiełbasce z ogniska w dość szerokim gronie (była fajna wiata z miejscem na ognisko). Miło widzieć takie inicjatywy po 60-tce :) My kierujemy się dalej niebieskim w kierunku Ostrej Góry. Tutaj (lub na Zaroślaku, nie pamiętamy dokładnie), kombinacja była niezłych zarośli i ostrego podejścia w górę, które nie dość, że dało w kość to zmusiło nas do torowania sobie drogi do przodu gałęzią, którą zbieraliśmy pajęczyny. Było ciekawie, ale ze szczytu ładne widoki i w końcu widać było to, co znajduje się u podnóża pasma. Kolejny punkt przy szlaku, to Szeroka góra, mijaliśmy ją z lewej strony, nie podchodziliśmy jednak jako, że nie leżała na szlaku a nam też nie chciało się w tym momencie naddawać kilometrów. Dochodzimy do rozdroża Pod Kłodzką Górą i zmieniamy kolor szlaku na żółty, którym po 5 minutach osiągamy szczyt. 


Ostra Góra była rzeczywiście "ostra"

Na wschodzie odsłaniają się widoki

Odsłonięta część szlaku towarzyszy nam aż do podejścia na kolejny szczyt

Gajnik
Antek: "I Ty dasz radę tu wejść!" ;-)

Kłodzka Góra - widoków brak, ale najwyższy szczyt jest


Po odpoczynku praktycznie w lesie, decydujemy się na porzucenia wcześniejszych planów zejścia z powrotem do Barda i wybieramy kontynuację zejścia w stronę Kłodzka. Szybki check możliwych środków transportu i uznajmy, że spokojnie możemy modyfikować tak naszą wycieczkę. Szlak coraz bardziej się odsłaniał, las stawał się coraz rzadszy, tak by w końcu ustąpić miejsca łąkom. Wyraźnie obniżając się w kierunku Kłodzka wchodzimy na szutrową drogę, która doprowadza nas na przedmieścia do ulicy Mariańskiej. Cały czas prosto i osiągamy cel - Dworzec PKS, w którego okolicy rozpaczliwie szukamy czegoś do zjedzenia. "Beskidem" wracamy do Barda. Tu niestety przykre zaskoczenie - przystanek znajduje się w zasadzie na samym początku miejscowości, więc by osiągnąć parking, musimy iść dość długo wzdłuż ruchliwej DK8, początkowo poboczem, później chodnikiem.
Schodząc do Kłodzka, jest coraz bardziej odsłonięty szlak



Pozdrawiamy,
Dąbrówka & Łukasz

piątek, 20 października 2017

Archive: Piersi Lolobrygidy - czyli urlop 2016 - dzień VIII

Data: 18.06.2017 (sobota)
Trasa: 9.40 km, 388 m
Przebieg: Karpniki, ul. Stawowa zielony - Karpniki, poczta - żółty - Schronisko Szwajcarka - czerwony/zielony/niebieski/czarny - Husyckie Skały - czarny - Krzyżna Góra (654m) - Husyckie Skały  - czerwony/zielony/niebieski - Przełączka - czerwony/zielony - Pod Sokolikiem - czerwony - Sokolik (642m) - Pod Sokolikiem - zielony - droga - Karpniki, poczta - zielony - Karpniki, ul. Stawowa
Punkty GOT: 14

Trasa na ENDOMONDO
Trasa na mapy.cz


Cześć!

Przyszedł czas na pożegnanie urlopu 2016. Tak jak to nam się przydarza, przepiękna pogoda zrobiła się w dzień wyjazdu. Trochę żal, bo mogłaby być cały czas, a z drugiej strony przecież nikt nie każe od razu wyjeżdżać, tym bardziej że do domu mamy około 2h drogi. Decydujemy się na ostatnią wycieczkę w nieodległe Rudawy Janowickie.

To nasze drugie doświadczenia z Rudawami, ale tym razem nie idziemy od Janowic Wielkich, a od Karpnik. Postanowiliśmy odwiedzić trzy najczęściej polecane miejsca w Rudawach - Szwajcarkę, Krzyżną Górę i Sokolik. Ostatnie dwa widziane z daleka są nazywane górami bliźniaczymi lub też "Piersiami Lolobrygidy". Niestety nie posiadam zdjęcia z daleka, ale dla ciekawych wystarczy wpisać w wyszukiwarkę google tą frazę, to nie będziecie mieli wątpliwości, skąd wzięła się nazwa.

Parkujemy w Karpnikach i ruszamy drogą wzdłuż zielonych znaków, tak by dojść na koniec wioski, gdzie odnajdujemy szlak żółty prowadzący do Schroniska PTTK "Szwajcarka". 1,5-kilometrowa trasa prowadzi łąkami, skąd po lewej stronie odsłania nam się widok na Krzyżną Górę. W cieniu dużego drzewa rosnącego tuż przed wejściem do schroniska odpoczywamy chwilę i na węźle szlaków idziemy za znakami czarnymi, które poprowadzą nas aż do stóp Krzyżnej Góry.

Pieczątka ze Szwajcarki wbita ;-)

Taras na szczycie Krzyżnej Góry jest dostępny dla turystów dzięki schodkom i poręczy. Jednak wejście nie należy do najłatwiejszych, szczególnie z Antkiem na plecach. Udaje się nam pokonać trudności i dotrzeć na szczyt, z którego roztaczają się piękne widoki na całą Kotlinę Jeleniogórską, Karkonosze i Góry Kaczawskie.

Podejście na Krzyżną Górę nie należy do najłatwiejszych, w szczególności gdy na plecach jest "plecak"

Ale dla takich widoków warto

Panorama z Krzyżnej Góry

Panorama z Krzyżnej Góry

Panorama z Krzyżnej Góry









Schodzimy tą samą drogą do Husyckich Skał i skręcamy za znakami czerwonymi, zielonymi i niebieskimi w lewo. Na Sokolik prowadzi szlak czerwony, więc gdy na Przełączce rozchodzą się szlaki my trzymamy się barwy czerwonej. Tutaj wejście na taras widokowy nie przysparza już większych trudności, gdyż na szczyt prowadzą metalowe schody. Chwilę napawamy się widokami i rozpoczynamy zejście.

Sokolik

Panorama z Sokolika - Krzyżna Góra po lewej


Rodzinnie na szczycie
My ruszyliśmy nieco szybciej, eksplorując przy tym skrót ścinający jeden z zakosów, a Antek ruszył w swoim tempie razem z dziadkami za nami. Ustaliliśmy, że spotkamy się w miejscu, gdzie mamy skręcić w zielony szlak. Jak widać po poniższych zdjęciach, nasz syn (wówczas nieco ponad 1,5-roczny) uznał to za fascynującą przygodę, odkrywając przy tym mrowisko, a następnie szukając mrówek wszędzie (fascynacja pozostała jeszcze na długo po powrocie).

Mrowisko było ciekawą atrakcją na szlaku

Antoś schodził sam...

Zaglądając po każdy kamień, czy tu też nie ma mrówek

Trzeba było patrzeć pod nogi

Z dziadkiem

Gdy dochodzimy do Przełączki skręcamy w prawo za znakami zielonymi. Docieramy do skrzyżowania duktów i wybieramy nieoznakowaną drogę szerokim traktem w lewo. Po kilkuset metrach dochodzimy na malownicze łąki. Przed nami wyrastają majestatyczne Karkonosze, które już powoli zachodzą chmurami - dobra passa pogodowa się kończy. Traktem tym dochodzimy do centrum Karpnik, tuż przy kościele. Tam kierujemy się już w prawo do miejsca, w którym pozostawiliśmy samochody. I tak kończymy nasz urlop, spędzony jak zwykle aktywnie w górach (choć już dwa dni później jesteśmy w drodze nad morze).

Końcówka trasy (bez szlaku) wiodła przez malownicze łąki


Dąbrówka